ႏွာဖ်ား ႏွာဝမွာ ထြက္ေလ ဝင္ေလသည္ အၿမဲတိုက္ဝင္ေနသည္။ႏွာဖ်ား ႏွာဝမွာ ကာယသာဒေခၚ ရုပ္အၾကည္ဓါတ္က အထိခံေနသည္။
ဝင္ေလထြက္ေလက ထိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအထိခံႏွင့္ ထိတာသည္ ရုပ္ခ်ည္းျဖစ္ၿပီး ထိတာကို သိတာက နာမ္ျဖစ္သည္။ ကို္ယ့္ႏွာဝကို
ဥာဏ္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ရမည္။ ထိဝင္ ထိထြက္တာကို သိေနေစရမည္ ။သိေအာင္ မွတ္ေနရမည္။ ထိုသို႕ ထိတာကို သိလွ်င္ ေလာဘ ၊ ေဒါသ
ေမာဟ ျဖစ္ခြင့္ မရသျဖင့္ ျငိမ္းေနသည္။
ဝိပႆနာဟူသည္ ပစၥဳပၸန္ ( ျဖစ္ဆဲ ) ကိုသာ ရႈမွတ္ရသည္။ ႏွာဝကို ဝင္ေလ ထြက္ေလ မထိခင္ မွတ္၍လည္း မျဖစ္ ၊ သိ၍လည္း မျဖစ္ ၊
ထိၿပီးေနာက္မွ မွတ္၍ သိ၍ မျဖစ္။ ဝင္ေလထြက္ေလ ထိဆဲကုိသာ ”ထိတယ္ ” ဟု သိေနေအာင္ မွတ္ရသည္ ။ ထိတာကို သိေနလွ်င္
ရုပ္ ႏွင့္ နာမ္ သာ ရွိေၾကာင္း ၊ ငါ သူတစ္ပါး ေယာက်ၤား မိန္းမ မရွိေၾကာင္း သူတစ္ပါးကို ေမးေနဖြယ္မရွိ ၊ မိမိဘာသာ သိလာလိမ့္မည္။
ထိတာကို သိေနလွ်င္ ဥာဏ္အျမင္ စင္ၾကယ္ၿပီး သမၼာဒိ႒ိ ( အျမင္မွန္ ) ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုသို႕ ထိတာကို သိေနလွ်င္ ရုပ္ ႏွင့္
နာမ္ ကြဲျပားမႈကိုပါ ဥာဏ္ျဖင့္ သိလာတက္သည္။ ထိုသို႕ သိေသာ ဥာဏ္ကို နာမရူပ ပရိေစ ၦဒ ( ရုပ္ႏွင့္ နာမ္ကို ခြဲျခားသိမႈ )ဥာဏ္ဟု ေခၚသည္။
ႏွာဖ်ား ႏွာဝမွာ ထိလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္ တရိပ္ရိပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံကို ရႈမွတ္ သိျမင္ေနရမည္ ။ ထိုသို႕ သိျမင္ေနတာ ၾကာလာလွ်င္
ဝိပႆနာ သမာဓိ တစထက္ တစ တိုးတက္ၿပီး ႏွာဖ်ား ႏွာဝမွာသာမက တစ္ကိုယ္လုံးမွာ တရိပ္ရိပ္ တရႊရႊ အနတၱ ( မိမိမစိုးပိုင္မႈ ) သေဘာတို႕ကို
သိျမင္လာလိမ့္မည္။ ပါးစပ္က မဆိုရေပ။ ဝိပႆနာ အလုပ္ဟူသည္ ထိမႈကို ၾကည့္ရူ သိမွတ္ေနရုံသာ ျဖစ္သည္ ။ ထိုသို႔ ရႈမွတ္ေနလွ်င္ တစ္ေန႕
ထက္ တစ္ေန႕ တိုးတိုးၿပီး အလိုလို သိလာမည္ျဖစ္သည္။ဤသို႕ျဖင့္ တရိပ္ရိပ္ ျဖစ္ေပၚေသာ ထိမႈ သိမႈတို႕ကို ရႈမွတ္ေနရင္းပင္ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္
တို႕ ဆိုက္ေရာက္လာမည္ ျဖစ္သည္ ။
မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ ရၿပီးေနာက္ ဖလသမာပတ္ကို ဝင္စားခ်င္လွ်င္ မိမိလာခဲ့သည္ ဝိပႆနာလမ္းကို ျပန္ၾကည့္ရသည္ ။ ဖလသမာပတ္ကို
ဝင္စားခ်င္လွ်င္ မိမိလာခဲ့သည့္ ဝိပႆနာလမ္းကို ျပန္ၾကည့္ရသည္။ ဖလသမာပတ္ဟူသည္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ႏွင့္ တူေပသည္ ။
သို႕ျဖစ္၍ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ရရွိရန္ ထိမႈ သိမႈကို လုံ႕လဝီရိယျဖင့္ ၾကည့္ရႈ မွတ္သားေနၾကရမည္ ။
No comments:
Post a Comment